Home 2015 Africa
Category:

2015 Africa

We zien al van verr boven het water van de Lake Tangnyika. Allen de uitzicht voelt al na 10 dagen rode stof en nauwelijks een echte doesche ongelovelijk vers aan. 

De Lake Tanganyika is met 1400 meter diepte het diepeste zoetwater meer in Afrika. Het is een resultaat van de grote aardverschreuving, de Western Rift Valley die de landschap hier in Centraal Afrika heeft gemarkeerd. 

We vinden iets buiten van Kigoma een kleine Camping van de Norr Jakobson, die hier met zijn vrouw van zijn pensions leven (hij was een medewerker bij de UN, development) geniet: Jakobsen Beach. Een aanrader voor alle die natuur en wilderniss zoeken en hier een paradijsje vinden. Nog voor we de tenten opzetten springen we in het heerlijke klare water ….. Wat een vervrissing.  

 Geen discussie: we blijven hier voor een lekkere rustdag aan het strand.  

 De meesten mensen, die hier aan deze kant van Tanzania gaan hebben het doel om de Gombe National Park vanaf hier met de boot te bezoeken. Gombe NP staat bekend als een van de grootsten research reserve voor in natuur levende chimpansee’s op de wereld. Om dat er te veel touristen naar toe wilden zijn de prijsen enoorm verhoogd en darmee komen er alleen weinig mensen. Kinderen zijn er pas vanaf 15 jaar toegelaten voor de trek naar de chimpanzee’ s ( het risiko op een aanval is te groot). Omdat we “pamoja”  = samen op reis zijn is het geen optie om er naartoe te gaan – ook zullen we het wel heel graag willen. 

De dag aan het strand is heerlijk. 

  We hebben de snorkel spullen meegenomen om de zeldzame bontbarsch te kunnen spotten.    

 Duikers komen hier alleen voor naar de Lake Tanganyika. We vinden hier wel veel vissen maar nog geen bontbarsch!

De was is klaar.   

 
  Wij zijn weer schoon. Een klein problem met de Laro – een retour diesel slangetje van de injektor was stuk – word zo in een paar minuten vervangen.  

 En we kunnen weer verder.

0 FacebookEmail

We rijden door Westelijk Tanzania onderlangs de grens met Burundi en zoeken na Kibondo een overnachtingsplek. Oostelijk van ons ligt het grote Moyowosi Game Reserve en we vinden een toegangsweggetje.

In onze  Tracks4Africa navigatie staat geen enkele weg, maar op onze kaart staat een doorgaande route.

Al het gras wordt weg gebrand en we rijden soms “door” het vuur. We besluiten na 20 km ons kamp op te slaan en de jongens zien bij het uitstappen direct al Girafen voetafdrukken en keutels.


Het is hier helemaal stil en Kirstin en ik genieten daar enorm van. ‘S Morgens heel vroeg een kop koffie, maar het enige wild dat ik zie is een bokje.


  We spreken af dat we proberen een transfertocht dwars dóór het Moyowosi te maken. De weg is erg slecht en het zit hier helemaal vol met Tsee Tsee vliegen. Een plaspauze betekend zeker 5 steken en de auto zit dan ook weer vol met die vieze “blinde vliegen”. De ramen moeten steeds dicht en daardoor wordt het bloedheet in de Land Rover.

Ik begin hem nu langzaam wel te knijpen. De stippellijn op de kaart komt al uren niet meer overeen met de route van de weg en een kamp opzetten met zoveel Tsee Tsee’s en met nog maar 6 ltr water is geen leuk vooruitzicht. We hebben een paar keer een doodlopend pad die het moeras in gaat en moeten dan een andere weg zoeken.  Daarbij is dit een Game Reserve wat niet meer betekend dat Texanen uit de USA hier voor veeld geld wild mogen afschieten en die knallen dus op alles wat beweegd.

Maar op het moment dat we denken dat we nog slechts 40 km moeten tot de straat stoppen we midden in een jagerskamp. Pppfff gered. 

  De mannen zijn super vriendelijk en bieden ons een plek aan voor de nacht.
Ook halen ze een emmer moeraswater waarvan wij een heerlijke douche bouwen. Dat er Nijlpaarden en Krokodillen gepoept hebben in ons douche water makt niet uit. Dit is beter dan een luxe spa. 

 We genieten ‘s nachts van de geluiden van de mopperende Hippo’s, de brullende leeuw 10 km verderop en de kuchende Leopard. Heerlijk, wat een gave plek.

  Het is ‘s morgens wel een teleurstelling als we horen dat er geen doorgaande weg is en dat we de hele 172km hobbelend terug moeten. Maar nu hebben we weer 20 ltr water + nog eens 10 ltr door de jongens tot drinkwater gefilterd moetaswater bij ons. Alles komt goed!

0 FacebookEmail

Nick is vandaag jarig op een wel heel bijzondere plek. We overnachten in het Moyowosi Game Reserve. Dit is een jacht gebied waar jagers uitbmet name Noord Amerika naar toe vliegen om een Zebra of een Leeuw te schieten. Ze betalen hier heel veel geld voor.

We zijn hier per ongeluk terecht gekomen, maar het is eens wat anders dan Laser Gamen of Mac Donalds.

Nick geniet van de uit Nederland meegenomen chocolade pudding en de kadootjes.

0 FacebookEmail

Ik heb al vaak geschreven dat het ook vooral de mensen zijn die ons in Afrika zo fascineren. Als ik over Afrika schrijf bedoel ik zeker niet al de 51 staten van Afrika – ze zijn zo verschillend: in cultuur, in landschap, in weer, in religie, in denken en er worden bv. wel  2.000 verschillende talen gesproken.

Politiek is vrijwel geen enkel land goed te regeren omdat er zo verschillende ethnische groepen samen leven. (Ik heb gelezen dat alleen Somalië en Botswana landen zijn die uit één soort  ethnische groep bestaat).

De geschiedenis en de actuele situatie, in velen landen zijn opstanden engruwelijke  oorlogen – niet tegen andere landen maar onder elkaar.

Voor onze reis hadden we een blik op de “world peace index” geworpen om zeker te zijn dat we er zo min mogelijk risico lopen.

Nu rijden we al kilometers lang langs de grens van Burundi naar het Lake Tankyanika die Tansania van de Republiek Congo scheidt. We worden onverwacht flink geconfronteerd met de onrustige situatie in de buurlanden als we de vele Refugee Camps – vluchtelingenkampen van het UNHCR langs de weg van Kibondo naar Kigoma zien.

 We stoppen langs het Nyarugusu Refugee Camp en laten ons de situatie uitleggen. Ik ben eigenlijk tegen deze “vluchtelings- en armoeden- tourisme” maar snel word duidelijk dat wij het niet zo maar kunnen negeren. We beslissen er daarom nu iets over te schrijven om te laten zien wat hier gebeurt:

20 jaren geleden al werd dit kamp door UNHCR voor vluchtelingen vanuit Kongo opgericht. Mensen die hier worden opgevangen hebben eigenlijk geen kans meer om in hun eigen land, naar hun thuis weer terug te gaan.

 Maar dat is slechts een “kleine” groep van 40.000 mensen.

Sinds dit voorjaar is het een enorme organisatorische uitdaging om al de vluchtelingen vanuit Burundi op te vangen – en het worden elke dag meer. In Burundi is de maximale termijn van 2x vijf jaren van de huidigepresident   voorbij. Nu heeft hij besloten ook de volgende vijf jaren aan de macht te willen blijven. De bevolking wil hem echter helemaal niet meer.  In het voorjaar brak dan ook onrust uit. Om de macht te houden begon hij de groepen met hulp van het leger tegen elkaar uit te spelen. Vele mensen vluchten uit het land met de hoop dat er na de verkiezingen weer rust en orde in hun land gaat heersen. Ook in Ruanda is nu verkiezingstijd en ook daar blijft af wachten wat met de tot nu toe sterke overheid gaat gebeuren.

 Op dit moment zijn er al meer dan 100.000 vluchtelingen opgevangen en het worden er iedere dag meer.

Verschillende organisaties, zo als het Rode kruis, Artsten zonder grensen of Unicef, maar ook veel amdere NGO’s ( non government organisations) zorgen voor registratie, tenten, water, voedsel, stroom, gezondheid en scholen. De verzorging met voedsel lukt alleen door UNHCR eigen voorraden.

Elke dag worden het meer mensen, die met de boot naar Kigoma vluchten of vanuit Mugunzu met de bus hier aankomen.

 Als de burgeroorlog in hun eigen land weer losbarst is er geen terug meer. Integratie en immigratie naar Tanzania is niet mogelijk omdat er zo vele mensen zijn. Op de volgenden 100 km zijn er nog vier Kampen!!!

De mensen die hier al 20 jaren zitten en deels in dit kamp worden geboren hebben geen mogelijkheid meer om ergens integreerd te worden.

 Ze zijn geen ander leven gewendt als elke dag voedsel en iets geld te krijgen – zonder er iets voor te doen. Maar ze kregen er ook geen kans meer voor!

0 FacebookEmail

Net als de jaren ervoor reisen we ook dit jaar zonder doel: of beter gezegt: de reis, de weg en elke dag zijn ons doel.

Het voelt alles niet vreemd en de mensen heten ons overal met een “karibu” = welkom. Het leven speelt hier op en langs de straat. “Spelen” is niet het goede woord omdat het leven hier niet echt makkelijk lijkt. 

Nu is hier al de wintertijd en alles is droog en stoffig, maar avond’s om 18:00 nog steeds 31 graden. De mensen zitten of staan aan de stoffigen straaten en proberen iets te verkopen.  

  
   Zelf als de bussen (“basi” op swahili) langs schreuren lopen ze niet op de wind afgekerden kant van de weg om de stof te ontvluchten nog bedekken ze hun gezicht. Wij krijgen er nauwlijks meer adem van al die stof.   

 Matatus (kleine zameltaxi’s)( een Matatu is nooit vol!!!) en de groten bussen zijn naast al de brommertjes ( de besturders moeten hier in tanzania een helm dragen), fietsers en lopende mensen op straat de eenigen voertuigen de ons tegen komen   

 
   

 – heel soms nog een kar met twee ezels of kooien!  

 We worden vaak gevraagt of onze reisen door Afrika wel veilig zijn – ja, tot nu toe hadden wij behalve een dreigende olifant nog geen onveilige situatie hier. De eenige voor wat we elke keer weer bang zijn zijn deze rasenden “harakiri” bussen die ons op de roden zandstraaten met een snellheid en midden over de weg driftend toegemoed knallen.   

 Het eerste kommando is dan: nick en mama: ramen dicht ( links verkeer). En dan maar veer aan het rand en hopen dat het goed gaat. Ze gaan echt niet op zij.  Als ze voorbij zijn zetten we de klaksel aan omdat we door al die stof niet kunnen zien of er nog een brommertje of mensen of nog een auto komt. Het duurt een tijd tot de rode lucht weer verdwijndt. Ook dit is een reden waaroom we de hoofdstraaten het liefst mijden en de kleine 4×4 wegen zoeken. 

Maar de bus stop is wel altijd een attraktie. Er stappen weer en weer verzwete mensen uit – als ik denk dat het nu alle waren komen er nog twintig meer – met kippen en geiten en zakken en matten en kinderen omgebonden …… Diegenen die niet uitstappen krijgen van al de (meestaal) vrouwen bananen, nootjes, ananas, tomatjes en drinken aan het raam aangeboden.   

 Als er een bus stopt komen ze met hun schalen of neg als hier met zuikerried op de hooft van overal aangelopen.   

 Op een transferroute vinden we een wegrestaurant – een klein plaatsje waar vooral bussen even pauze maken. Omdat zaterdag is beslissen wij hier voor lunch patatas ( gebakken aardappeltjes met ei) te gaan eten.   

 De patatas zijn lekker en het schauspiel met al de handelaar’s, kleuren geluiden en geuren is fantastisch. 

Wij als “muzungu’s” (blanke mannen) zijn de attraktie en we moeten met velen van hun op een foto.   

 Aan deze kant van Tanzania zijn er geen camping’s te vinden. Vanaf de hoofdwegen is het s’avond’s niet makkelijk een slaapplekje te vinden.. Er zijn nauwlijk zijstraten waar geen hutjes  staan en overal waar we proberen te stoppen komt weer van ergens een paar kindertjes aan gelopen. We willen natuurlijk niet dat een halve dorp om ons gaat staan. Goede maar niet echt leuke wildcamp plekjes zijn nu de steengruven waarvan ze stenen en zand voor de straatbouw afgraven.   

 Er komt geen mens en we kunnen na een lange reisdag rustig van de avond en de nacht genieten.

   

0 FacebookEmail

Brent en Linda hebben vorig jaar de Laro geleend en achtergelaten bij Green Valley Guesthouse and Backpackers in Entebbe. Hier heeft de auto stil gestaan tot wij haar nu gewekt  hebben.
Na een dag “opstarten” van de auto is nu dan alles klaar. We hebben de banden vervangen, de matras was doorweekt en verschimmeld en is vervangen en de auto is weer fris.

We doen inkopen in Entebbe, want de eerste weken komen we zeker geen koelkast of diepvries meer tegen. Ons koelkastje zit daarom vol met vlees, kaas en yoghurt. Maar we hebben vooral veel “droogvoer” gekocht zodat het lang goed blijft. Tomaten, mangos, ananas en bananen zijn in het seizoen, dus voldoende te koop langs de weg.

We vertrekken uit Entebbe en zijn eerst naar Kampala gereden om te proberen bij Ethiopean Airlines onze tickets om te boeken van Angola naar Zambia. Een bezoek aan deze stad kost telkens weer 3 uur file rijden. Maar de geur en de dynamiek is echt Africaans. Heerlijk.

We besluiten om na het verlaten van de stad na 2 uur rijden een overnachtingsplekje te vinden aan Lake Victoria. We zien net vóór we de evenaar overgaan een bordje Croc Farm. Dát willen we zien.

De Croc Farm is iets bijzonders. Niet alleen is er een mooie plek aan het water waar we ‘s avonds krokodillenvlees eten.

Maar ook slapen we ‘s nachts naast 1.000 krokodillen.

De Krokodillen worden gefokt voor vlees, maar voornamelijk voor de huid. Mensen uit het Oosten en uit Israel zijn er blijkbaar dol op en betalen graag € 10,- per cm2!!!!

De eieren kom uit National Park Muchinson Falls, daar waren we vorig jaar. De eieren rapen ze er zelf. Ze moeten 37 graden zijn want bij die temperatuur wordt het geboren krokodilletje een mannetje. Als het kouder is een vrouwtje. Van de 1.000 eieren komen er 850 uit.

En van deze 850 halen uiteindelijk slecht 150 hun 5de levensjaar, en daarmee de slacht.

 

 

 

 

 

 

 

0 FacebookEmail

Tja, reizen is toch net iets anders dan vakantie.
We hebben nieuwe banden op de Land Rover nodig. Vincent wil graag de BG Goodrich AT banden die er nu ook op zitten. Deze kunnen we niet krijgen/vinden in Entebbe, de plek waar de LaRo nu staat. Wel een alternatief, Hercules, maar die kosten euro 300,- / stuk en het is een B merk.
Daarom hebben we de banden in Nederland voor euro 140,-/stuk gekocht en krijgt ieder gezinslid een 25 kilo zware band mee als koffer. We mogen met Ethiopean Airlines 2x 23 kg per persoon meenemen.

Op de warmste dag in Europa slepen wij dus met 4 loodzware banden én onze plunje balen van Lonneker met de aanhanger via de trein naar het vliegveld.

Al op de Hauptbahnhof in Essen worden we op goed Duits voor verrueckt verklaard. En er zijn geen karretje’s voor de baggage!!!!

  
Van een dame van de DB krijgen we niet erg aardig te horen dat we de banden niet mee in de ICE mogen nemen. Het personeel in de trein staat wel te lachen en intussen weet de halve trein dat we met de banden onderweg zijn naar Afrika! Ze staan nu in de trein-bistro:


En wij, zweten, maar wel gelukkig dat we de eerste etappe van ons avontuur gehaaldt hebben.

————-

Inmiddels zijn we bij de gate van Ethiopean aangekomen. Dat betekend dat onze complete “bagage” zonder extra kosten en zonder problemen ingecheckt is.

 Nu maar hopen dat alles ook aankomt in Entebbe.

0 FacebookEmail

Nog vier dagen voor vertrek. Vrijdag nog genieten in onze tuin en 14 uur later ruiken en voelen we Afrika weer als we voor onze Land Rover in Entebbe zitten.

We hebben vorig jaar, na onze 4 maanden reis door midden Afrika, de Land Rover achtergelaten in Oeganda. Daarom is dat dit jaar ons beginpunt.

Omdat waarschijnlijk volgend jaar de afsluiting van 5 jaar reizen door Afrika wordt en we de auto vanaf Windhoek (Namibië) willen verschepen leek Angola voor dit jaar een goede eindbestemming. Dus in al ons enthousiasme begin januari de vliegtickets gekocht.

Normaal gesproken kopen we aangekomen bij een ander Afrikaans land, altijd ons visum aan de betreffende grens.  Twee maanden geleden hoorden we dat dat in Angola echt niet kan. Direct zijn we in contact getreden met het Angolese Consulaat in Rotterdam. Deze zij gelijk dat het vreemd is dat we als tourist naar Angola wilden en dat we minimaal euro 1.000,- aan betaalde hotel rekeningen moeten overleggen en dat we een uitnodiging van een organisatie uit Angola moeten hebben.
Daarop hebben we contact gezocht met de Nederlandse Ambassade in Angola. Het antwoord was gelijk een probleem. Want Angola valt voor ons af en dus moeten we vanaf een ander land terug.

 

Ambassade Angola

 


 

Wat hieraan vooraf ging

Omdat onze Land Rover toch echt op zijn laatste benen begint te lopen hebben we kort overwogen om dit jaar, of dit jaar in combinatie met volgend jaar, via een noordelijke route, naar huis te rijden.

Na een blik op de World Peace Index Map besloten we direct dat ons dat veel te riskant is.

wordpeaceindex

0 FacebookEmail