Home 2013 Afrika 2013 Geen vrijwillige rustdagen in Kipilli

2013 Geen vrijwillige rustdagen in Kipilli

Wij nemen afscheid van Teun, Anneloes, Marco, Marloes en kids en rijden nu weer alleen verder. Zij gaan nu verder naar Malawi en wij naar Tansania.

Eerst moeten we weer de very bad road naar boven (op 1600 meter) nemen. De door de Belgen meegesleepte veer past overigens helemaal niet, maar de gelaste doet het tot nu goed. Wij gaan ons geluk in Tansania proberen.
Wij komen aan bij de grens en worden hier echt super vriendelijk met een welcome in Tansania begroet – niet zo formeel als aan al die anderen grenzen tot nu toe.
Ons valt direct op dat de huizen hier een echt dak hebben, er hier koeien, varkens en ezels worden gehouden en dat deze zelfs in kleinen stallen staan, bovendien worden hier de velden bewerkt – voornamelijk voor suikerriet en mais.

 

Wij stoppen om voetbal te kijken – maar alleen wij kijken naar het spel, alle anderen kijken naar ons.
De mensen zijn super vriendelijk ook als ze ons en wij hen niet kunnen verstaan. Ze spreken Swahili en leren, in tegenstelling tot in Zambia, alleen basic englisch.Tansania is een van de armste landen in de wereld en heeft het slechste schoolsystem van Afrika.
De afstanden zijn hier groter en wij hebben een lange maar een mooie rij dag vandaag. Grote vlakten met hoge bergen in de achtergrond, vanaf 1200 t/m 1800 meter.
Ons doel is Kipili – een klein visserdorp aan het Lake Tankanyika met opnieuw een camping direct aan het meer. Dit zou alleen een tussenstop zijn voordat we morgen naar Katavi NP rijden.
Omdat in Tansania een uur tijdverschill is gaat de zon ook later onder (tegen 19.00). Net voor de zonsondergang en 1km voor de camping horen wij een knal van achter onze auto. De aandrijving van de achterwielen doet niet meer en ook de handrem niet. Pffff. Pech.
Vincent en Nick lopen naar de Lodge. Onze Laro wordt deze keer door een Toyota naar het camp gesleept. De eigenaar Chris is het wel met Vincent eens en het blijkt dat de tanden van de steekas versleten zijn, mischien als we pech hebben het differentieel. Maar dat is het gelukkig niet.

 

Chris probeert direct onderdelen in Sumbawanga te organiseren, die in twee dagen met de bus hier kunnen zijn.

Ze hebben geen van de onderdelen op voorraad  maar gaan op zoek naar een oude Landrover waar ze alles kunnen uitbouwen. Dat betekend voor ons: wachten!
Onze pech had er slechter kunnen uitzien:

 

Wat een mooi plekje voor mijn verjaardag en als surprise voor de eerste keer een rondje waterskien. What fun:

 

Kris komt direkt uit het water en heeft daarna super lange armen. Nick probeert het ook maar klapt keer op kerr uit de veel te grote schoenen. En Vincent en ik willen het liefst niet meer stoppen.
Met een lekker vis voor dinner gaan we wel met een beetje spierpijn naar bed

Sign up to receive our latest travels in your inbox.

Kirstin & Vincent

We don’t spam! Read our [link]privacy policy[/link] for more info.

You may also like

Leave a Comment